| موقعيت تاريخي |
جغرافي نويسان قديم عرب شهر «نه» يا« نيه » را از شهرهاي سيستان شمرده اند چنانچه در بخشي از كتاب تاريخ يعقوبي كه مربوط به وقايع قرن دوم هجري است آمده جمعي دعوت هاشميون را لبيك گفته و بر حكومت وقت شوريدند براي سركوبي انقلابيون در منطقه سيستان، شهر نه محلي بود كه براي استراحت و مركز پشتيباني مورد استفاده قرار گرفت. اين واقعه در سال 111 هجري قمري اتفاق افتاد.
ابن حوقل در قرن چهارم در كتاب (صوره الارض ) درباره مسافت هاي سيستان مي نويسد: از سيستان به جزأ سه منزل و فاصله فره و قرنين دو منزل و فاصله نه و فره يك منزل بزرگ است و اين دو به روي يكديگر و در سمت بيابان اند« نه » را در گذشته به فاصله كمي در باختر درياچه زره (نام ولايتي در سيستان ) در مركز قهستان و بر لب كوير بزرگ دانسته اند. ياقوت و حمد الله مستوفي و مقدسي نيز اسم نه را برده اند. توصيف مقدسي در قرن چهارم از «نه» چنين است: «نه» باروئي دارد كه جامع در آن است ساختمان هايش از گل است و بيشتر آبشان از كاريزهاست.
حمد الله مستوفي «نه» را از اقليم سوم مي داند و مي گويد: ربع نيشابور است دور چند شهر است هوايش اكثر معدل است. بعد از خرابيش اردشير بابكان در مغاره شهر «نه» بساخت و آن را «نه » اردشير نام نهاد. شاپور ابن اردشير حاكم خراسان بود از پدر آن شهر بخواست. اردشير مضايقه كرد و گفت: تو نيز يكي بساز شاپور غيرت كرد و نيشابور ساخت و آن را نه شاپور نام كرد كه به مرور ايام نيشابور شد. پيشينه «نه» كه خاراكسي به وجود آن در زمان اسكندر مقدوني (356-323 قبل از ميلاد) اشاره مي كند حدوداً 24 قرن سابقه تاريخي دارد. اين ناحيه كويري سرزميني نسبتاً خشك و كم اب و علف به حساب مي آيد كه آب اغلب قناتهاي آن كمي شور و مانع رشد غلات و ساير نباتات مي شود. اما اين شرايط خاص كويري سبب شده اند كه از دستبرد و هجوم بيگانگان، تا حدودي در امان بماند. تاريخ ايران بر اساس روايات داستاني تا اسكندر مقدوني پيش مي آيد و برخي پيدايش اسكندر و فتوحات او را حد نهايي تاريخ شرق قديم تصور مي كنند. پس از آن سلسله ساساني در دنبال نتاريخ داستاني رخ مي نمايد اما از زمان اسكندر تا اردشير ساساني هم كه ظاهراً باني شهر «نه» بوده است تاريخ چهره چندان روشني ندارد. اگر چه همين تاريخ به آباداني نه در دوران اسكندر گواهي مي دهد. | | تاریخ به روز رسانی: | 1394/07/28 | | تعداد بازدید: | 13754 |
|